Aweetje 9 mei 2009.
Het was me het weekje wel. Een week van contrasten. Enerzijds een weekje van vakantie en afstand nemen. Anderzijds de verschrikkelijke gebeurtenissen op Koninginnedag. Daarna de indrukwekkende dodenherdenking. Deze heb ik persoonlijk niet meegemaakt, omdat ik op dat moment een weekje genoot in het buitenland. Wel de berichten daarover in de kranten gelezen. Je staat stil bij de slachtoffers die de vrijheid die wij kennen, hebben betaald met hun leven. Je denkt ook aan de Heiland die onze vrijheid met zijn bloed betaalde.
Morgen is het 10 mei. 69 jaar geleden werden we bruut opgeschrikt door vrijheidsberoving toen op die dag het Duitse leger ons land binnenviel.
Bij aankomst thuis wacht je altijd een stortregen van e mail berichten. Ik werd getroffen door het ontstellende bericht van Ingrid Dijkstra die bij een auto ongeval in Luxemburg is overleden. Zij was een collega van Ariette Dijs. Zij laat haar man zwaar gewond en voor zijn leven verlamd achter in het ziekenhuis in den vreemde en haar twee dochters van 7 en 9 jaar oud. Schokkend om te te horen. Onbegrijpelijk ook. Een dronken automobilist rooft zo het leven van een jonge vrouw en verwoest dat van haar man en kinderen. In voorbede leven we als gemeente ook mee. David zei tegen zijn boezemvriend Jonathan: “Er is slechts één schrede tussen mij en de dood.”(1 Sam. 19:3) Dat was de tekst die mij trof toen ik een aantal uren moest wachten op het busstation in Barcelona voor mijn vertrek vanuit Girona naar huis en ik nog maar weer eens alle bijbelverhalen over David heb doorgelezen.
Thuisgekomen werd ik verrast door het feit dat onze jongste dochter en haar vriendin op de Kleiweg tijdens koninginnenacht in elkaar geslagen zijn en gemolesteerd. Krantenberichten vertellen het verhaal. Politie is op zoek naar ooggetuigen. Gelukkig kan Daphne het navertellen en valt het achteraf mee. Haar vriendin is er erger aan toe.
Tijdens mijn afwezigheid schoot mij nog te binnen dat het gebruikelijk is rond koninginnedag en 4/5 mei aan het einde van de diensten het zesde couplet van het Wilhelmus te zingen. Ik had het nog wel tegen de oudste van dienst gezegd, maar verder was het me in alle drukte ontschoten. Het deed me goed dat anderen deze omissie van mij direct oppakten. Bedankt Nieske voor je attentheid! De indrukwekkende woorden zijn dus toch gezongen. Niet alleen maar om een gevoel van trotsheid dat we in een vrij land wonen. Ook niet alleen maar uit respect voor het vorstenhuis. Dat lijken me vanzelfsprekendheden toch?! Het gaat mij vooral om de indrukwekkende inhoud.
“Mijn schilt ende betrouwen
Sijt Ghy, O Godt, mijn Heer.
Op U soo wil ick bouwen,
verlaet mij nemmermeer.
Dat ick doch vroom mach blijven,
U dienaer taller stondt;
de Tyranny verdrijven,
Die my mijn hert doorwondt.”

Woorden van Marnix van St. Aldegonde uit het middenvan de 16 eeuw. Ik heb ze op de muur van mijn studeerkamer hangen. (zie foto) Ze hadden gisteren voor David geschreven kunnen worden op de vlucht voor de tirannie van koning Saul. Ze hadden geschreven kunnen worden vandaag voor Ed Dijkstra en zijn twee kinderen. Of voor Daphne. En ze zullen in de toekomst steeds weer gezongen worden!!
Daarom bidden we morgen voor HM de koningin en haar familie, voor de regering, de minister president en voor de lokale overheden. Bidden voor een vrij Nederland en een veilig Gouda!
Ik zie ernaar uit iedereen morgen weer in een van de twee diensten te zien.
Blessies,
Arie