donderdag 5 maart 2015

Rivka רובכה

femmetje de Wind Femmetje de Wind schreef de prachtige roman Rivka. Een treffende roman over het menselijk tekort!! Ik kreeg het boek van onze dochter Rivka en had er al heel veel mooie recensies over gelezen. Het boek gaat over een jonge journaliste die moeite heeft in het aangaan van een vaste relatie en blijft twijfelen tussen haar grote liefde Daniel en haar trouw maatje Alex. Als je dieper graaft, gaat het ook over de zoektocht naar identiteit. Rivka is een zgn. tweede generatie slachtoffer van de Shoah. Haar joodse vader (Isaac Cohen) en haar niet Joodse moeder hebben de oorlog overleeft, maar de rest van de familie is omgekomen in de concentratiekampen. Als schimmen volgen ze echter  haar leven in de zoektocht naar waar geluk, stabiele relaties en identiteit.  Ze worden regelmatig als waarschuwing en sprekend geweten opgevoerd. Uiteindelijk kiest Rivka voor Alex en samen krijgen ze een kind. Maar...het bloed kruipt waar het niet gaan kan en haar grote liefde Daniel kruist haar pad opnieuw als hij haar confronteert met een brief in de nalatenschap van zijn moeder. Dan blijkt zijn moeder niet zijn biologische moeder te zijn. Ook hun beider levens en familiegeschiedenis blijken nauwer met elkaar verbonden te zijn dan zo ooit hadden kunnen bevroeden. Een tweetal citaten die mij erg aanspraken en herkenbaar zijn: "Mijn moeder was protestants, mijn vader Joods. Zo waren er wel meer dingen waarin mijn ouders van elkaar verschilden. Mijn moeder bedachtzaam, mijn vader opvliegend. Mijn moeder solide, mijn vader wispelturig en grillig. En ik, Rivka Cohen, ik was hun kind. De verschillend tussen mijn ouders botsten in mij. Ik dacht altijd dat ik een complexe verzameling was van meerdere identiteiten en eigenschappen van mijn ouders, maar kennelijk ging er iets fundamenteels verloren door het samensmelten van twee wezens. In mijn geval was dat het Jodendom. Ik was een deelverzameling, het gebied dat overlapte als twee cirkels gedeeltelijk over elkaar schoof. Een noodzakelijk deel was blijven liggen bij mijn vader. Ook waren er delen bij mijn moeder, die mij nooit bereikt hadden..... Niet alleen was ik niet Joods volgens de orthodoxe regels, ik was ook nog eens een geringe bedreiging voor de zuiverheid van het Joodse establishment. Ik w as de 'nieuwe vijand' van een beschadigd en uitgedund volk. Ik was het resultaat van een gemankeerde relatie, overgoten door het gif van het monster dat assimilatie heette." Zouden ze de geschiedenis kunnen inhalen? De dochter van Isaac Cohen en de zoon van Selly Daniels? Een meeslepend verhaal dat je in één adem uitleest en erg aan het denken zet. Een aanrader dus!! Arie Davidse naamloos

woensdag 25 februari 2015

back again

  Hallo allemaal, Het is al heel lang geleden dat ik geschreven heb op mijn website. Er ligt dan ook een moeizame periode achter mij, waarin ik weinig tijd, moed, energie en zin had om te schrijven. Nu gaat het gelukkig beter en hoop ik de draag weer enigszins op te pakken. Een van de dingen die ik momenteel doe is het verzorgen van zondagse prediking in diverse gemeenten, het geven van lessen, toerusting en het houden van seminars. Ik kom mijn tijd wel door. Leuk om hier te vertellen dat ik zondag jl. mocht voorgaan in de Ev. Baptistengemeente Tilburg, waar Rocco Rausch voorganger is! Het was een hartelijk weerzien. Ik heb gesproken over  het onderwerp uit de eerste Johannesbrief. De drie getuigen: De Geest, het water en het bloed. De tekst is opvraagbaar en hier zal ik er niet over uitweiden. Wat mij bijzonder trof was het feit dat in deze dienst vier jonge vluchtelingen werden gedoopt. Allemaal ex moslims. Als je de getuigenissen hoort wat deze mensen allemaal hebben meegemaakt en hoe de Heere Jezus zich in hun leven heeft geopenbaard krijg je kippenvel als je ernaar luistert. Het was een zinderende dienst. Vol kracht en blijdschap! images Zelf werk ik momenteel twee dagen als vrijwilliger in het AZC in Budel bij Valkenswaard. Daar leer ik aardig wat mensen kennen. Machmed, Amar, Wasim, Firas...noem maar op. Je krijgt een band met mensen en je staat vol ongeloof te kijken bij de verhalen die ze je vertellen en de dingen die zij beleefd hebben de afgelopen maanden in hun vlucht naar ons land. Maar daarover hoop ik de volgende keer wat meer te vertellen.