Bersheeba

Hierbij een interessante Youtube clip over de Israelische stad Bersheeva in de Negev woestijn. Tijdens onze Israelreizen hebben we deze stad meerdere keren bezocht. De voorganger van de Messiaans Joodse gemeente Nachalat Jeshua, Howard Bass is een goede vriend van mij. Hij vertelt in deze clip boeiend over de geschiedenis van Bersheeba sinds de tijd van de aartsvaders, de twee wereldoorlogen in de vorige eeuw en de stichting van de staat Israel. Ook ziet u beelden over de Messiaanse gemeente, die samenkomt in het gebouw van de CAMA. Het is de oudste Messiaanse gemeente in Israel sinds de tijd van de Aliyah. (terugkeer van de Joden naar het heilige land)
Van harte aanbevolen.

Shalom,

Arie

http://www.youtube.com/watch?v=KI8ajlGuKzI

vis eten

Je moet ervan houden. Vis. Persoonlijk ben ik geen liefhebber. Lees het onderstaande stukje van Dorien n.a.v. een bezoek dat we brachten aan goede vrienden communicatie deskundige Hans en Marianne van Steenwijk van bureau Vitacom.

DILEMMA… EERLIJK OF BELEEFD…
Arie en ik hebben veel baat gehad bij de communicatietraining die ons gegeven werd door Fam. van Steenwijk. Er ging een wereld voor ons open en we profiteren hiervan in allerlei gesprekssituaties in de gemeente en privé. Toch moeten we constateren dat de training nog niet helemaal voltooid is..
Ter illustratie het volgende verhaaltje: Er was eens een jongetje dat geen vis lustte. Hij groeide op in een gezin met zes kinderen. Wel of niet lusten was nauwelijks onderwerp van gesprek. Je at gewoon je bord leeg zonder te zeuren. Bijna elke vrijdag was visdag. Het jongetje at dan dapper zijn bord leeg. Met tegenzin en zonder keus. Totdat hij het huis uitging om te studeren. Inmiddels had hij een lief meisje ontmoet die hem verzekerde:” Als we getrouwd zijn hoef je van mij nooit meer vis te eten..” Niet lang daarna waren zij getrouwd.
Op een dag ging de jongeman preken in België. Hij zou na afloop eten bij een vriend. Die had gezegd dat hij een speciaal gerecht voor hem zou bereiden: een Belgische delicatesse. Na enige tijd kreeg de jongeman het gerecht voorgezet: forel in het blauw, een grote vis met de kop er nog aan. Door de speciale bereidingswijze: pocheren in water met azijn, was de natuurlijke slijmlaag nog in tact, en gegarneerd met geroosterde, gesnipperde amandel. Een prachtig en beroemd gerecht, maar voor de jongeman een kwelling. Hij wilde de vriend niet voor het hoofd stoten en at de vis daarom helemaal op, bedankte uitvoerig en ging daarna snel naar de auto. Hij haalde nog net een straatje verder waarna de kostelijke maaltijd onvrijwillig zijn maag verliet.
Vele jaren later bezocht hij met zijn vrouw hele lieve vrienden. Die hadden samen gekookt en een heerlijk maal bereid: een visschotel. Oei wat nu? Eerlijk zeggen dat je dat niet lust terwijl zij zoveel moeite hadden gedaan? Dat nooit! De man at keurig zijn bord leeg (zoals hem was geleerd) en zei dapper dat het lekker was. Op de terugweg in de auto, ontspon zich een levendige discussie: moet je in zo’n geval eerlijk zijn of beleefd? Een echt dilemma. Er was gekozen voor beleefd, want de kans dat dit nog een keer zou gebeuren was immers nihil?
Enige tijd later nogmaals een etentje bij dezelfde lieve vrienden. Op de heenreis was al overleg gepleegd. Onderwerp: ‘Als het nu weer vis is, ga je het dan eerlijk zeggen? Waarom hebben we het niet eerlijk gezegd toen we weer een uitnodiging kregen? Omdat we dat niet durfden. En nu is het te laat… en zeg nou zelf: hoe groot is de kans dat het weer vis is?”
Nou.. de kansberekening was toch niet goed, want het succesrecept werd herhaald. Achteraf gezien logisch en mocht je nog van geluk spreken dat ook het voorgerecht geen visgerecht was. De vrienden gingen er inmiddels vast vanuit dat hij een echte visliefhebber was? Hij vond dan ook nu weer dat hij flink moest zijn en de prijs van zijn lafheid moest betalen: gewoon je bord leegeten en proberen de vis niet te proeven, net als vroeger thuis, en dat niet alleen. Gewoon flink zijn: zelfs een tweede portie accepteren en zeggen dat het lekker was. Zijn vrouw vond het gerecht wel heerlijk, zij is een echte vis-liefhebber. Dit doet echter niets af aan de vreemde, ietwat uit de hand gelopen situatie.
Op de terugweg een evaluatie: Eerst hilariteit: Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Was dit nu wel wijs? Zijn we niet te beleefd ten koste van de eerlijkheid? De man zei lachend: ‘De kans op: voor de derde keer een visschotel is wel erg klein hoor…” Doch de vrouw beweerde: ‘Dat valt nog te bezien.. Onze vrienden gaan er nu vanuit dat wij erg graag vis lusten, dus is de kans juist groter geworden!’ Waarop zij samen concludeerden: Wij hebben ons lelijk in de nesten gewerkt..
Zo komen we er niet verder mee, dus gaan we toch maar met dit probleem naar onze communicatiecoach. De vraag is: Wat is nou belangrijker: beleefd zijn of eerlijk? En als je voor eerlijk kiest: wat zèg je dan, zonder je vrienden te kwetsen, in de situatie dat het gerecht, liefdevol bereid, al op de tafel staat? We vragen ons ook af: zijn we wel beleefd, of gewoon laf? Waarschijnlijk allebei. Hoe dan ook.. Nu dan maar eerlijk zeggen, met excuses natuurlijk:
Arie lust geen vis…
Dit is dan een typisch voorbeeld van hoe het niet moet in communicatie. Om het leed van het verstoren van de harmonie in de vriendschap te verzachten, geven we jullie hierbij onze vrienden (communicatie trainers) toestemming om deze geschiedenis als voorbeeld te gebruiken in de communicatietraining. MIS-communicatie. Het neemt de gène niet direct weg, maar is dan mogelijk nog tot enigerlei nut.
Vreemd.. je denkt assertief te zijn, wel bespraakt, een echte leider, verbaal goed uitgerust. En dan toch zo’n onhandige uitglijder. En dan het spotlicht erop. Dat hebben we immers ook geleerd: alles moet aan het licht komen! Wel naar dat goede vrienden het op die manier op je bordje krijgen. Sorry hoor!
Blessies van Arie en Dorien